Een dag uit het leven van Nienke - Deel 5 | Leraar basisonderwijs: Pabo zij-instroom

Op de pabo krijg ik binnenkort schrijfles. Ik ga terug in de tijd. Waar ik jarenlang een driehoek op mijn pen had, voor een goede pengreep. Maar nog steeds hou ik hem met 4 vingers vast. Mijn woorden zijn een hussel van hoofdletters en kleine letters. Zelden netjes op het lijntje. Zou het een weergave zijn van het feit dat ik graag buiten de lijntjes ga en comfortabel ben in chaos?

Oude gewoontes afleren is niet makkelijk. Ook niet als het gaat om schrijfletters. Ik oefen opnieuw, opnieuw en opnieuw.

Als zij-instromer sta je al snel zelfstandig voor de klas. Dat vraagt een grote mate van doorzettingsvermogen en acceptatie. Acceptatie dat je nog niet alles kan. In de eerste maanden heb ik mij daardoor echt heel klein gevoeld. Ineens was ik weer een ‘junior’ in mijn vak, waardoor ik soms vergat dat ik mocht vertrouwen op de kennis en ervaring die ik in mijn leven al had opgedaan. Naarmate ik meer verantwoordelijkheid kreeg, groeide ook mijn zelfvertrouwen.

Is het erg dat de leerlingen zien dat ik nog niet alles perfect kan? Ik denk van niet. Ik ben het grote voorbeeld van een leerproces. Dat het oké is om nog niet alles te kunnen. Maar dat je wel bijna alles kan leren. Dat oude gewoontes veilig voelen. Maar het soms goed is om het anders te doen. En bovenal dat je gewoon jezelf mag zijn, met al je onzekerheden. Het maakt je sterk.

En binnenkort schrijf ik dat met een prachtige -k-.